گر خیال گردش چشم توام رهبر شود

چون قدح هر نقش پایم عالم دیگر شود

سیل بیتاب مرا یارب نپیوندی به بحر

ترسم این جزو تپیدن مایهٔ گوهر شود

عزت ترک تجمل ازکرم افزونترست

سر به گردون می فرازد نخل چون بی بر شود

گوهر ما را همان شرم است زندان ابد

از گشایش دست می شوید گره چون تر شود

تن پرستان هم مقیم آشیان معنی اند

مرغ اگر در تنگنای بیضه صاحب پر شود

تیغ موجی برسرت ننوشت تعمیر محیط

ای حباب بی سر و پا خانه ات ابتر شود

نیست آسان می کشیهای بهشت عافیت

فرصتی باید که دل خون گردد و کوثر شود

عافیتها درکمین حسرت واماندگیست

صبر کن ای شعله تا سعی تو خاکستر شود

از ره تقوا نگشتی محرم سر منزلی

بعد از این بر گمرهی زن کاش راهی سر شود

نیست جز اشک ندامت در محیط روزگار

آنقدر آبی که چشم آرزویی تر شود

شوخی یأسم همان ناموس اظهار است و بس

آه می بالد اگر مطلب نفس پرور شود

حسن سرشار طلب بیدل تماشاکردنی ست

گر سواد موج می خط لب ساغر شود